Πραγματοποιήθηκε τη Πέμπτη 25 Νοέμβρη, μεγάλο συλλαλητήριο και πορεία στο Αίγιο, μετά από κάλεσμα του Σωματείου εργαζομένων στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ) Αιγίου. Στο κάλεσμα του σωματείου ανταποκρίθηκε το Εργατικό Κέντρο Αιγίου με 3ωρη στάση εργασίας, ο Εμπορικός Σύλλογος με κλείσιμο των καταστημάτων, ο Δήμος Αιγίου και η Μητρόπολη .Κεντρικό σύνθημα ήταν: Όχι στο ξεπούλημα και την αποκρατικοποίηση των ΕΑΣ και των ΔΕΚΟ γενικότερα, Όχι στο μνημόνιο της πείνας και της ανεργίας.
Δημοσιεύουμε τη κεντρική ομιλία της προέδρου του σωματείου Ουρανίας Μπίρμπα:
“Ζούμε σήμερα στον αστερισμό ενός σύγχρονου εργατικού ολοκαυτώματος.
Οι Εβραίοι κάποτε ήταν τα θύματα του ναζισμού.
Σήμερα οι εργαζόμενοι βρίσκονται υπό διωγμό είναι οι σύγχρονοι Εβραίοι, είναι τα θύματα της κρίσης του καπιταλισμού.
Διώκτες τους είναι η κυβέρνηση, η τρόικα, αλλά και ο παρασιτισμός και ο μαυραγοριτισμός που κούρσεψε, λεηλάτησε και πλούτισε από κάθε παραγωγική δραστηριότητα, καταστρέφοντάς την.
Στο ρόλο του κουκουλοφόρου – συκοφάντη τα Μ.Μ.Ε. που απαιτούν αίμα και δάκρυα από τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία, επειδή δήθεν ζούσε με δανεικά.
Καθημερινά υποδεικνύουν μέτρα και άλλα μέτρα με ταχείες επεμβάσεις για ισοπέδωση πλήρη της κοινωνίας των εργαζομένων.
Απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα για να σωθεί ο επιχειρηματίας, ο βιομήχανος, ο επενδυτής εν γένει που είναι μαθηματικά εξακριβωμένο ότι κάθε δραστηριότητά τους βασίστηκε στα δανεικά και αγύριστα και στην κλεμμένη εργασία.
Απολύσεις στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, γιατί το σύστημα απαιτείται να εξασφαλίζει «ίσες ευκαιρίες» σε όλους!!!
Κατάργηση στον ιδιωτικό τομέα των συλλογικών συμβάσεων και της έννοιας του βασικού μεροκάματου, μέσω των κλαδικών συμβάσεων, γιατί το πολιτικό σύστημα της «πατρίδας» κινδυνεύει, άρα θα μοιραστούμε τη φτώχεια και την πείνα μας.
Αυτονόητο λοιπόν είναι ότι αυτή η ανατροπή των συλλογικών συμβάσεων θα γίνει και στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, γιατί είναι κομμάτι του ίδιου του πολιτικού συστήματος που κινδυνεύει.
Ήρθε η ώρα λοιπόν να απογειωθεί η ατομική σύμβαση χωρίς να υπάρχει, να ζει και να ονειρεύεται το άτομο!!
Κατάργηση των συνδικάτων γιατί δεν μας χρειάζονται στην κρίση και μόνο προβλήματα δημιουργούν. Φαίνεται ότι κατανοούν περισσότερο από τους καθαρούς-μοναχικούς, «ταξικούς» , του ΠΑΜΕ, την αξία όχι μόνο λειτουργίας, γιατί αυτή είναι ήδη προβληματική, αλλά αυτής καθαυτής της ύπαρξης των συνδικάτων.
Στόχος ταξικός των «απέναντι» λοιπόν ειναι η κατάργηση της συλλογικής έκφρασης της εργασίας.
Κοινωνική ασφάλιση – εργασιακές σχέσεις – συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες, τίθενται υπό περιορισμό και πλήρη κατάργηση γιατί έτσι κι αλλιώς αποτελούν κατάλοιπα ενός κράτους πρόνοιας που δεν υπάρχει πια και στην θέση του έχει μπει το βαμπίρ της κρίσης, του νεοφιλελευθερισμού.
Όλα αυτά χαρακτηρίζει ευτυχία ο Πάγκαλος.
Ευτυχία του μνημονίου λοιπόν και αυτοκάθαρση, με την άλλη ατάκα του πολύ-Πάγκαλου «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Αυτοί λοιπόν που τα φάγανε, αυτοί σήμερα ευαγγελίζονται τις αλλαγές και τις ανατροπές του κομματικού πελατειακού κράτους!! Από τον Πάγκαλο μέχρι την Ντόρα.
Από Παπανδρέου μέχρι τον τελευταίο εκπρόσωπο του πολιτικού συστήματος και τα εξαπτέρυγά τους τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης και σκοταδισμού του Αλαφούζου, του Βγενόπουλου και των λοιπών συγγενών.
Στο μάτι του κυκλώνα οι ΔΕΚΟ, παρουσιάζονται ως τα «βρώμικα» του συστήματος που πρέπει να εξυγιανθούν χωρίς καθυστέρηση.
Προβάλλεται λοιπόν σε γιγαντοοθόνη το κακό σπυρί των ΔΕΚΟ τα ελλείμματα , οι ζημιές και οι μεγάλοι μισθοί
Κρύβεται επιμελώς ότι ήταν: - κομματικά παραμάγαζα των εκάστοτε κυβερνήσεων,
Κρύβεται επιμελώς ότι ήταν- κέντρα διαπλεκόμενων συμφερόντων και προμηθειών και αμαρτωλών συμβάσεων και πηγή πλουτισμού των κυβερνώντων και των διοικούντων.
Κρύβεται όμως κυρίως ο δημόσιος χαρακτήρας των ΔΕΚΟ.
Δημόσιες συγκοινωνίες. Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού. Δημόσια Αμυντική Βιομηχανία,δημόσια ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ
Δημόσια περιουσία του λαού που η κατοχική κυβέρνηση μέσω του μνημονίου τη χαρίζει στους δανειστές-τοκογλύφους, στερώντας μια σημαντική δυνατότητα του εργαζόμενου λαού και της χώρας, να ξεφύγει από την δίνη της καπιταλιστικής κρίσης.
Αυτό που προβάλλεται ως κακό σπυρί των ΔΕΚΟ δεν είναι τίποτα άλλο από την οικογενειακή φωτογραφία των κυβερνήσεων και των διοικήσεων των ΔΕΚΟ.Είναι ο Πάγκαλος και ο Τσοχατζόπουλος, ο Μεϊμαράκης και ο Ρέππας , ο Χατζηδάκης, και ο Καραμανλής, ο Σημίτης και ο Παπανδρέου.
Καιρός να απολογηθούν για τη ζημιογόνα καταστροφική πολιτική τους.
Αυτοί είναι κατηγορούμενοι, αυτοί είναι υπόλογοι, αυτοί πρέπει να εξυγιανθούν και τότε θα εξυγιανθούν και οι ΔΕΚΟ.
Διαφορετικά η πλασματική στρεβλή παρουσίαση των ελλειμμάτων και των ζημιών που ορκίζονται ότι θα λυθεί με τη μείωση των μισθών των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, δεν είναι παρά μια απάτη μεγατόνων, που επιχειρεί να κρύψει το ξεπούλημα των πιο κερδοφόρων κομματιών τους στα ιδιωτικά συμφέροντα, τη ληστεία της ακίνητης περιουσίας που διαθέτουν, τις τρελές ανατιμήσεις των υπηρεσιών που προσφέρουν (συγκοινωνίες, ενέργεια, κ.λ.π.),την εγκατάλειψη της εθνικής μας άμυνας και κυριαρχίας.
Κι εδώ τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ έχουν ευθύνη που δεν προσπερνάνε τη ΓΣΕΕ, δημιουργώντας ένα μέτωπο ανάσχεσης στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, στην ολοκληρωτική καταστροφή των εργασιακών σχέσεων.
Δυστυχώς η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΔΕΚΟ ελπίζει και αυταπατάται ότι θα διαπραγματευτεί ξεχωριστά με τον Παπανδρέου –ΔΝΤ, για να σωθεί καθένας μόνος του σε βάρος των υπόλοιπων!!!
Είναι η ίδια τακτική που γινόταν χρόνια τώρα μέσα από την ΓΣΕΕ σε βάρος των υπόλοιπων εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα.
Το μέτωπο των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ αποτελεί ανάγκη και μονόδρομο που θα βάζει στόχους για το σύνολο των εργαζομένων:
- εργασιακές σχέσεις και Συλλογικές Συμβάσεις
- διατήρηση και παραγωγική ανάπτυξη της δημόσιας περιουσίας.
Η εθνική κατάθλιψη σύμμαχος της ευτυχίας του μνημονίου.
Θέλουν να μας φορτώσουν τύψεις και ενοχές, να μας μετατρέψουν σε άλαλα όντα, Που θα αποδέχονται τα πάντα για το καλό μιας ρημαγμένης πατρίδας!! για να σωθεί ίσως η τελευταία παρτίδα!! του νεοφιλελευθερισμού.
Οι εργαζόμενοι παρά τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, τον κατακερματισμό της κοινωνίας, νιώθουν περισσότερο από τον καθένα την ευθύνη για το πού πάμε.
Πληρώνουν σε χρήμα, πληρώνουν σε ιδρώτα και δάκρυα, μπορεί να πληρώσουν και σε αίμα, αλλά θέλουν διέξοδο, τη δική τους διέξοδο και όχι διέξοδο στο σύστημα που θα ανακάμψει και θα γίνει πιο αδηφάγο, πιο ληστρικό, πιο εκμεταλλευτικό. Διέξοδο για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, διέξοδο δημοκρατίας και προόδου.
Εδώ το συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα απαιτείται να παίξει το ρόλο του.
Να κάνει στη μπάντα τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ που βρήκε απάγκιο στην ευτυχία του μνημονίου, αλλά και την επικίνδυνα διασπαστική ταχτική του ΠΑΜΕ που οδηγεί να γκρεμίζονται τα πάντα για να επιβεβαιώσει τη γραμμή της θύελλας και της καταιγίδας αρνούμενο πρακτικά οποιαδήποτε ανάσχεση των μέτρων σε επιμέρους ζητήματα.
Τους κάνουμε στη μπάντα, τους παίρνουμε και σβάρνα αν χρειαστεί.
Προχωράμε ενωτικά και αποφασιστικά γιατί το δικό μας απάγκιο είναι τα σωματεία μας, οι μαζικές συλλογικότητες του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας και ότι χρειάζεται ν’ αλλάζει στα συνδικάτα θ΄αλλάζει στην πορεία της ταξικής πάλης.
Κανείς μόνος του δεν σώζεται.
Όλοι μαζί μπορούμε να τους σταματήσουμε.
Γιατί : Μας φαίνονται μεγάλοι, γιατί ήμαστε σκυφτοί.
Σηκώνουμε κεφάλι, θα σκύψουνε αυτοί.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου